قانون تأمین اجتماعی یکی از مهمترین قوانین حمایتی کشور است که با هدف گسترش عدالت اجتماعی، ایجاد امنیت شغلی و حمایت از نیروی کار تدوین شده است.
بر اساس ماده ۱ این قانون، تمام افرادی که در قبال دریافت مزد یا حقوق کار میکنند، مشمول مقررات بیمه و تأمین اجتماعی میشوند.
نهاد اصلی اجرای این قانون، «سازمان تأمین اجتماعی» است. این سازمان با دریافت حق بیمه از کارفرمایان و کارگران، خدماتی چون بازنشستگی، ازکارافتادگی، بارداری، فوت و درمان را ارائه میدهد.
چه کسانی مشمول قانون تأمین اجتماعی هستند؟
مطابق مواد ابتدایی قانون، تمامی افراد شاغل در یکی از موارد زیر مشمول بیمه و حمایت سازمان تأمین اجتماعی هستند:
- افرادی که در قبال دریافت مزد یا حقوق برای کارفرمایی کار میکنند.
- صاحبان حرف و مشاغل آزاد.
- بازنشستگان و مستمریبگیرانی که از این سازمان حقوق میگیرند.
همچنین، خانوادهی بیمهشدگان (همسر، فرزندان، و در موارد خاص والدین) نیز از مزایای درمانی و حمایتهای اجتماعی برخوردار میشوند
منابع درآمد سازمان تأمین اجتماعی
مطابق ماده ۲۸، مهمترین منابع درآمد سازمان عبارتند از:
- حق بیمه: معادل ۳۰٪ از حقوق ماهیانه کارگر که ۷٪ سهم کارگر، ۲۰٪ سهم کارفرما، و ۳٪ سهم دولت است.
- درآمدهای حاصل از ذخایر، اموال و سرمایهگذاریهای سازمان.
- جریمهها و خسارات ناشی از تخلفات کارفرمایان.
- کمکها و هدایای مردمی یا دولت
مسئولیت بیمهای پیمانکاران و قراردادهای مقاطعهکاری
در ماده ۳۸ قانون تصریح شده:
کارفرمایان موظفاند هنگام عقد قرارداد با پیمانکاران، از آنها مفاصا حساب بیمهای مطالبه کنند.
در غیر این صورت، کارفرما مسئول پرداخت حق بیمه کارکنان پیمانکار نیز خواهد بود.
